toch wel een tikkie pienter

verbazend genoeg had ik het spul dus wel opgeslagen. dus hier komt 'ie weer:

..beschonken rond en houdt aan dit hele spektakel over: een stevig hoofdpijntje en wat sterke verhalen.
natuurlijk ging het europese volk wat beschaafder te werk dit weekend. niks geen t-shirts en het meeste minderjarige spul deed er beter aan om zich verre van de biertjes te houden (het politievolk had zich grondig vermeningsvuldigd hier in het pitoreske indiana). goed.

zonder met de nederlandse dames een wandelingetje gemaakt door het 'bos'. het 'bos' is een weg, met net genoeg bomen aan elke kant om te denken dat het 'bos' een bos is. veel eekhoorntjes gezien, al dat soort volk.

dinsdag ben ik met chris (een duitser), endre (uit noorwegen) en kasper (de deen) afgereisd naar columbus (in ohio) om een concert van muse te bewonderen. dat was een mooi avontuur. rijdend over die eindeloos lange wegen, vroeg ik me hardop af of de anderen het zouden geloven als ik ze zou melden dat we door europa tuften. 'neeee' brulde iedereen. en dat is ook wel zo. want om de paar minuutjes flits je langs het zoveelste mac donald's sign. en als je niet uitkijkt kun je voor elke ziekte een bord tegenkomen met een reclameleus van een mysterieuze dokter. 'got injured?' en ja, het is gewoon een amerikaanse toestand, hier in amerika. het concert was heel goed! een hele toffe bedoeling.

ik zou nog heel graag meer willen tikken (ik ben op dreef vandaag, maar heb dan ook wat in te halen) maar mijn oogjes beginnen dicht te vallen. en ik ga zo eens burgerlijk de slaaptrein van kwart over 10 pakken. morgenvroeg om 8 uur zit ik weer bij professor fortushniak (die ik nooit zo goed durf aan te spreken omdat ik niet zo goed weet hoe je professor fortushniak uit moet spreken, en je ook zo moelijk 'hee jij daar' kan brullen) in de tekenles.

ik schrijf jullie zo spoedig mogelijk alles over mijn avonturen bij een lezing, het weekendje in washington en alle andere zaken die zich hier in het verre westen afspelen.

hoi hoi!

carolien